“Coğ­raf­ya ka­der­dir.” desen ne çıkar de­me­sen ne çıkar. As­lın­da he­pi­miz boz­kır­lar­dan kopup gelen ata­la­rı­mı­zın to­run­la­rı­yız. Bir boz­kır­dan ka­çar­ken başka bir boz­kır­da ki­lit­len­miş ve kal­mı­şız. As­lın­da için­de hap­sol­du­ğu­muz boz­kır, fi­zi­ki bir boz­kır değil. He­pi­mi­zin zi­hin­le­ri­miz­de oluş­tur­du­ğu, kendi ça­re­siz­lik boz­kı­rı­mız­dır.

İçinde bu­lun­du­ğu­muz coğ­raf­ya­dan et­ki­len­me­mek müm­kün mü? Değil tabi ki. He­pi­miz KENDİ BOZ­KI­RI­MIZ­DA hap­sol­muş du­rum­da­yız.

Bu coğ­raf­ya­nın ço­cuk­la­rı ola­rak yer­le­şe­me­di­ği­miz me­kan­lar­da ya­şı­yo­ruz. Ne otur­du­ğu­muz ev­le­ri­miz ne ya­şa­dı­ğı­mız şeh­ri­miz ne de yap­tı­ğı­mız işi­miz. Hiç­bi­ri­ne bir türlü yer­le­şe­mi­yo­ruz. Hep eğ­re­ti du­ru­yo­ruz. Bir gün fe­le­ğin çem­be­ri­ni kırıp doğ­du­ğu­muz kö­yü­mü­ze, ka­sa­ba­mı­za gidip illa ken­di­mi­zi ora­la­ra is­pat­la­mak der­din­de­yiz. Hep bir he­sap­laş­ma pe­şin­de­yiz. Ne sev­di­ği­mi­ze sev­di­ği­mi­zi söy­le­ye­bi­li­yo­ruz ne sev­me­di­ği­mi­ze sev­me­di­ği­mi­zi söy­le­ye­bi­li­yo­ruz. Bütün öm­rü­mü­zü ARAF­TA tü­ket­me­ye yemin etmiş gibi ya­şı­yo­ruz.

Her şeyi er­te­le­ye­rek ya­şı­yo­ruz. Şu iş olsun bunu ya­pa­ca­ğım, bu iş olsun şunu ya­pa­ca­ğım, şu kadar para ka­za­na­yım şu şehri gez­me­ye gi­de­ce­ğim… Bit­me­yen bir er­te­len­miş­lik ya­şı­yo­ruz. Bütün er­te­len­miş ha­yat­lar sü­rer­ken bir ba­kı­yo­ruz ömür bit­miş. As­lın­da bizim in­sa­nı­mız şe­hir­de kente ka­sa­ba­da köyde ya­şa­dı­ğı­nı zan­ne­di­yor, fakat kendi iç dün­ya­sın­da ko­ca­man bir boz­kır­da ya­şı­yor. İçi boz­kır, ha­yal­le­ri boz­kır, ge­le­ce­ği boz­kır, sev­da­sı boz­kır, umut­la­rı boz­kır, ya­rın­la­rı boz­kır, her şeyi boz­kır as­lın­da. Ruhu göç­müş ha­be­ri yok. Saçma sapan ha­yal­le­ri­nin pe­şin­den koş­mak­tan ger­çe­ği­ni gö­re­me­yen, ısrar et­ti­ği şey­le­rin ol­ma­ya­ca­ğı­nı bile bile bir gün ola­bi­le­ce­ği­ne ken­di­ni inan­dı­ra­rak ya­şa­yan, ya­rın­la­rı ça­lın­mış, umut­la­rı tü­ke­til­miş, birey ol­mak­tan yok­sun­laş­tı­rıl­mış, öm­rü­nün en güzel yıl­la­rı ER­TE­LENMİŞ ha­yat­lar ya­şı­yor.

Şu iş bit­sin anamı ara­ya­yım, şu iş bit­sin ba­bam­la bir akşam ye­me­ği yi­ye­lim, şu se­vi­ye­ye ge­le­yim Tür­ki­ye tu­ru­na çı­ka­yım… sonu gel­me­yen er­te­le­me­ler so­nun­da bir ba­kı­yor­su­nuz ki ana­nız ölmüş ba­ba­nız ye­me­ğe çı­ka­ma­ya­cak hale gel­miş, Tür­ki­ye tu­ru­na çı­ka­ma­ya­cak kadar yaş­lan­mış ve yo­rul­muş­su­nuz. İşte ya­şa­dı­ğı­mız ha­ya­tın özeti bu…

Geç­me­den ömrün ta­ma­mı biraz er­te­le­me­yi er­te­le­mek lazım.