Bir­kaç gün önce Mig­ros’a uğ­ra­dım, fi­yat­la­ra ba­kı­yor­dum. Anne ku­ra­bi­ye­si ki­log­ra­mı 600 TL; bu işte bir yan­lış­lık ol­ma­lı der­ken, kasap re­yo­nun­da dana kuş­ba­şı 440 TL. Bu nasıl bir saç­ma­lık? İnsan­la­rı res­men keriz ye­ri­ne ko­yu­yor­lar. Unlu mamul 600 TL, dana eti 440 TL. Kör, kimi tu­tar­sa onun­la iliş­ki ya­şı­yor...

Bir ki­log­ram turşu 200 TL. Kar­de­şim; la­ha­na, hıyar, havuç, do­ma­tes 15-20 TL. Ne olu­yor da turşu 200 TL, yani on katı fır­lı­yor? Sebze tuzlu suya gi­rin­ce fi­yat­lar ku­du­ru­yor; ke­ra­met tuzlu sudan mı acaba? İlgi­li­ye sor­sak, "Kira, vergi, işçi ma­li­ye­ti" gibi ba­ha­ne­ler­le 20 TL’lik ürünü 200 TL’ye nasıl çı­kar­dık­la­rı­nı an­la­ta­cak­lar. Yine öpe­cek­ler bizi.

Acaba üre­ti­ci ve es­na­fı­mız eko­no­mik kaos or­ta­mın­da des­tek veya kös­tek olma ko­nu­sun­da bir kez daha dü­şün­se...

BAŞ TA­CI­MIZ GA­Zİ­LER

Türk mil­le­ti; bay­rak, top­rak, vatan için yir­mi­li yaş­lar­da ko­lu­nu, aya­ğı­nı, gö­zü­nü kay­be­dip "Yine gi­de­rim, vatan için canım feda" diyen kah­ra­man­la­rı­mız... Bu­gün­

ler­de ge­çi­ne­mi­yo­ruz diye fer­yat edip, Milli Sa­vun­ma Ba­kan­lı­ğı'na gidip dert­le­ri­ni an­lat­mak is­te­miş­ler. Din­le­yen yok. Çare ara­yan yok. Ga­zi­ler so­kak­ta sa­at­ler­ce bek­le­til­miş...

Bizim yö­ne­ti­ci­le­ri­miz ne zaman bu kadar vic­dan­sız ve du­yar­sız oldu? Bu in­san­lar, “Gazi” ca­nı­nı ver­me­yi göze alan ki­şi­ler. Üç ku­ru­şu çok gören yö­ne­ti­ci­le­re Allah’a ha­va­le edi­yo­rum. Su­ri­ye­li­le­re, So­ma­li­le­re... Para var, kay­nak var; ga­zi­le­re yok öyle mi?

ÜL­KÜ­CÜ­LÜK BU MU, SO­NUN­DA BU DA OLDU?

Or­ta­da fol yok yu­mur­ta yok; Dev­let Bah­çe­li, mec­lis­te Dem Parti ve­kil­le­riy­le to­ka­la­şıp, nor­mal­leş­me yo­lun­da ken­di­ne göre dev bir adım attı... Vak­tiy­le eline yağlı urgan alıp, mec­lis ça­tı­sı al­tın­da ur­ga­nı fır­lat­mış­tı. Büyük lok­ma­lar yenir ama büyük atıl­maz.

Ben Türk bay­ra­ğı al­tın­da ya­şa­yan T.C. va­tan­da­şı ol­mak­tan gurur du­yu­yo­rum. Dev­let Bah­çe­li'nin yap­tı­ğı nor­mal­leş­me ha­re­ke­tin­den sonra, sözün bit­ti­ği yerde ol­du­ğu­mu­zu dü­şü­nü­yo­rum. Kendi adıma, küçük men­fa­at­ler için vatan, mil­let, bay­rak gibi kut­sal de­ğer­le­ri sa­vu­nan büyük bir par­ti­nin li­de­ri­ne bu hiç ya­kış­ma­dı.

HAN VE YOLCU

Gün­ler­den bir gün, za­ma­nın ünlü bir bil­ge­si hü­küm­da­rın sa­ra­yı­nın ka­pı­sı­na geldi. Mu­ha­fız­lar, say­gı­la­rın­dan do­la­yı onu dur­dur­ma­dı. Bilge, so­nun­da hü­küm­da­rın tah­tın­da otur­du­ğu odaya girdi. Zi­ya­ret­çi­si­ni hemen ta­nı­yan kral, say­gıy­la ayağa kal­kıp sordu:

“Ne is­ti­yor­sun? Sana nasıl yar­dım ede­bi­li­rim?” 

“Bu handa uyu­ya­cak bir yer is­ti­yo­rum,” ce­va­bı­nı verdi bilge. 

“Ama bu­ra­sı han değil ki,” dedi kral hafif kız­gın­lık­la, “benim sa­ra­yım.” 

“So­ra­bi­lir miyim: Sen­den önce bu sa­ray­da kim ya­şı­yor­du?” 

“Babam. O öldü ama.”
 
“Ondan önce kim ya­şı­yor­du?” 

“Bü­yük­ba­bam. O da öldü.” 

“O zaman bu­ra­sı in­san­la­rın kısa bir sü­re­li­ği­ne gelip kal­dı­ğı, sonra da terk edip git­ti­ği bir yer demek ki. 
Neden ona han de­me­ye­yim?”

Saygılarımla...