Bu yaşamda acılarımız oldu, umutlarımız oldu, sevinçlerimiz oldu.
Doğmak, varoluş nasıl ki çevresi için heyecan, umut ve sevinç ise doğanın ilk ses olarak ağlaması da ilginç değil midir?
Varoluş, doğuş ve yaşamın içinde gelişip, büyümek doğal bir akış, tabi ki ölümde. Ölen belki yüzünde bir gülüş ile veda ediyordur bu dünyaya. Dünyadan gidiş belki de yeni bir başlangıçtır. Yeni doğan bebeğin ilk titrek ağlayışında umut olan. Belki de biz böyle iyiydik ne gerek vardı buraya geldik diyedir bu ağlayışı.
Velhasıl; ölen ile ölünmüyor. Dünya üzerindeki yaşam devam ediyor. Ve bu yaşam içinde her birimizin ayrı ayrı görev ve sorumlulukları var. Bu sorumluluklarımız silsile takip eder gibi birbirine bağlı.
Gidenler ardında bıraktıkları; ürünler, eserler, anılarla sevdiklerinin ya da gördüklerinin okumalarında, yüreklerinde hep yaşayacaklardır. Ne mutlu dünya üzerinde geçen zamanını boşa harcamayan, üreten, eser veren, insan biriktirene.
Demem o ki dostlar; gazetelerimizde Datça'da Yarımada Meydan, Üsküdar'da Üsküdar Haber Gazetesi ve datcaonline.com ve uskudaronline.com 'da bizleri gönderdiği; haber, fotoğraf ve röportajlarla katkı sağnağıyla onurlandıran Esmeri Alev Ekebaş’ı Rahmetle anıyorum. Annesi, değerli hocam Yıldız Ekebaş 'a ve kardeşi Ahmet Nejat Ekebaş’a sabır diliyorum.
O hep yaşayacaktır...
Sevgi ve selam.
Not: Değerli Gazeteci-Yazar Esmeri Alev Ekebaş’tan 100. Sayımıza dair değerlendirme yazısı beklerken, “VEDA”haberini almanın derin üzüntüsü içinde kaleme aldığım bu yazıyı köşeme taşıdım.
Yaşadığımız sürece gazetemizi yayınlamaya anlarınızda ve anılarınızda yer bulmaya gayret edeceğiz.
Nice 100 sayılarda sizlerle beraber olabilmek umudu ile...