Top­lum ola­rak bay­ram­la­rı se­ve­riz. Dini ve milli bay­ram­lar dı­şın­da ne zaman se­vin­sek bay­ram yap­ma­yı adet et­mi­şiz­dir. Ancak bu bay­ram si­ya­si bay­ram­la bir­leş­ti… Ne denir; ha­yır­lı olsun…

Geç­miş gün­le­rin ba­sı­nın­da; geç­mi­şi ah vah ede­rek yâd eden bay­ram ya­zı­la­rı ya­zıl­ma­sı âde­tin­di. Bu ya­zı­la­rın ço­ğu­na ah ne­re­de o eski bay­ram­lar diye baş­la­nır­dı. Ba­sı­nın us­ta­la­rı da genç köşe ya­zar­la­rı­na bay­ram ya­zı­la­rı yaz­ma­la­rı­nı öne­rir­di. O za­man­lar gün­lük ga­ze­te­le­rin ye­ri­ne Ga­ze­te­ci­ler Ce­mi­ye­ti’nin çı­kar­dı­ğı Bay­ram Ga­ze­te­si ya­yın­la­nır­dı. Böy­le­ce ga­ze­te­ci­le­rin bay­ram­da bay­ram yap­ma­la­rı sağ­la­nır­dı. Bay­ram Ga­ze­te­si’nin bir özel­li­ği de bir­bir­le­ri­ne karşı ya­zar­la­rın aynı ga­ze­te­de bir­leş­miş ol­ma­la­rıy­dı. Ya­nıl­mı­yor­sam önce Sabah Ga­ze­te­si bu ge­le­ne­ğe karşı çık­mış, onu di­ğer­le­ri iz­le­miş ve Bay­ram Ga­ze­te­si ta­ri­he ka­rış­mış­tı.

Geç­miş bay­ram­la­rın bir özel­li­ği de si­ya­si par­ti­le­rin bir­bir­le­ri­ne gös­ter­me­lik­te olsa zi­ya­ret ede­rek bay­ram­la­şır­lar­dı. Gü­nü­müz­de bu da kalk­tı kal­ka­cak gibi; bazı par­ti­ler bu zi­ya­ret­le­ri yap­mak­tan ne­den­se ka­çı­nı­yor­lar. Oysa bay­ram­lar bir ba­kı­ma; kır­gın­lık­la­rı or­ta­dan kal­dı­ra­rak, in­san­la­rı bir­bir­le­ri­ne yak­laş­tır­ma­yı öne çı­kar­mı­yor mu?
An­la­şı­lan devir dev­ran de­ğiş­ti…

Dini bay­ram­lar­dan ben kendi he­sa­bı­ma Şeker Bay­ra­mı­nı daha çok se­ve­rim; kan yok, ke­si­len hay­van yok; onun ye­ri­ne şeker var, tatlı var, çi­ko­la­ta var…

Şeker çi­ko­la­ta de­yin­ce ak­lı­ma geldi: Bay­ram ön­ce­sin­de mar­ket­ler­de koca koca kar­ton ku­tu­lar içe­ri­sin­de çi­ko­la­ta ve şe­ker­ler sa­tı­lır. Fi­yat­la­rı da az buz de­ğil­dir. Ancak o ko­ca­man ku­tu­yu aç­tı­ğı­nız­da içe­ri­sin­den bir avuç çi­ko­la­ta çık­tı­ğı­nı gö­rün­ce şaşar ka­lır­sı­nız. Sonra da ben pa­ra­yı ku­tu­ya mı ver­dim diye dü­şü­nür­sü­nüz.

Yakın ta­rih­le­re kadar bay­ram ön­ce­si kır­ta­si­ye­ci dük­kân­la­rın­da ren­gâ­renk, üzer­le­ri pullu bay­ram kart­la­rı sa­tı­lır­dı. Bü­rok­rat­la­rın yük­sek ma­kam­la­rı­na, eşe dosta bay­ram kartı gön­der­me­le­ri de adet­ten­di. Bu yönde yoğun bir tra­fik ya­şa­nır­dı. Gü­nü­müz tek­no­lo­ji­si bu ge­le­ne­ği de or­ta­dan kal­dır­dı. Şim­di­ler­de hemen her­kes face, sms veya twit­ter yo­luy­la bay­ram­la­şı­yor. Bay­ram zi­ya­re­ti­ne git­mek­ten kur­tu­lu­yor! Sa­nı­rım bun­dan pos­ta­cı­lar da mem­nun ol­ma­lı; onlar da da­ğı­tım­da zor­luk çe­ker­ler­di. Artık on­lar­da biraz ra­hat­la­mış ol­ma­lı­lar.

Geç­miş gün­ler­de bay­ram ya­zı­la­rı­nın bir özel­li­ği de bir fık­ray­la son­lan­dı­rıl­ma­sıy­dı. Ben de bu ge­le­ne­ği sür­dü­re­rek yazım bir Bek­ta­şi fık­ra­sıy­la son­lan­dı­ra­ca­ğım:

Bir deniz yol­cu­lu­ğun­da fır­tı­na pat­la­mış. Her­kes ya­kar­ma­ya, adak ada­ma­ya gi­riş­miş. Bek­ta­şi Ba­ba­sı da kendi ken­di­ne yük­sek sesle:
“Adını bil­me­di­ğim ev­li­ya­ya bir koç ada­dım” demiş.
Bu garip ya­ka­rı­şa şa­şı­ran bir yolcu sor­muş:
“Eren­ler, hiç adını bil­di­ğin ev­li­ya yok mu?
“Olmaz olur mu? Ama hep­si­ni birer kez al­dat­tım da!”

Oku­yu­cu­la­rı­ma, dost­la­rı­ma ha­yır­lı nice bay­ram­lar di­le­rim…