Ramiz Aydın’ı kay­bet­tik. En büyük ke­de­ri ölecek ol­du­ğu­nu bi­li­yor olmak olan in­sa­nın baki olma gay­re­ti­ni resim sa­na­tıy­la ifade eden bir büyük us­tay­dı. Bütün sa­nat­çı­lar gibi ölümü yen­mek için ya­rat­tı. Ölüm, statü gö­zet­mek­si­zin tüm sı­nıf­lar­dan in­sa­nı eşit­le­yen bir ol­guy­du ve öyle oldu. Ramiz Aydın da ölüm­le olan ran­de­vu­su­na sadık ka­la­rak on­lar­ca du­var­da olum­la­dı­ğı va­ro­lu­şu­nu, tü­rü­nün üye­le­ri olan biz­le­re miras bı­ra­kıp gitti.

İnsa­nız, tü­rü­müz devam et­me­li. Do­la­yı­sıy­la in­san­lı­ğın kendi duygu ve dü­şün­ce­le­ri­ni ifade et­mek­ten en aciz üye­le­ri bile ge­ne­tik kod­la­rı­na iş­len­miş olan ya­şa­mak­ta baki kalma ar­zu­su­nu, son­ra­ki ku­şak­la­ra çocuk dün­ya­ya ge­ti­re­rek ak­ta­rı­yor. Sa­nat­çı­nın gücü tam da bu nok­ta­da or­ta­ya çı­kı­yor.

Sa­nat­çı, ölü­mün­den son­ra­ki va­ro­lu­şu­nu devam et­tir­mek üzere kendi so­yu­nun de­va­mı­nı bir üye­den zi­ya­de tü­rü­nün tüm üye­le­ri­nin di­ma­ğın­da anlam bu­la­cak eser­ler yo­luy­la var ol­ma­ya devam edi­yor.

Duygu du­ru­mu­nu on­lar­ca ese­riy­le tah­lil et­ti­ğim Ramiz Aydın ile ala­ka­dar ol­ma­mı sağ­la­yan ilk resim bir mu­aye­ne­ha­ne odası du­va­rın­da ası­lıy­dı. Ramiz Aydın ile ta­nış­ma ar­zu­mu kö­rük­le­yen o re­sim­de­ki du­yu­sal çağ­rı­şım, 

ilk anki et­ki­siy­le halen di­ma­ğım­da mev­cut. Ne zaman evime girme giri­şi­miy­le kapı eşi­ği­ne ilk adı­mı­mı atsam ba­şı­mı kal­dır­mam­la küçük ho­lü­mün du­va­rın­da o ilk anki duy­guy­la mer­ha­ba­la­şı­rım.

Sanat bu işte! Onu ta­nı­dık­ça ne kadar az ko­nu­şup çok din­le­ye­rek bil­ge­li­ğe ulaş­tı­ğı­na şahit oldum. An­lat­mak, an­la­şıl­mak için sözün öte­sin­de bir dildi re­sim­le­ri. Duy­mak için bak­ma­nın ve kal­bin or­tak­lı­ğı ye­ter­liy­di. Eser­le­rin­de şunu öğ­ren­dim: ile­ti­şim sa­de­ce canlı var­lık­lar­la ol­mu­yor... Soyut dün­ya­nın da bir fre­kan­sı, sesi, ak­ta­rı­mı var.

Ramiz Aydın’ın var­lı­ğı cismi dün­ya­dan çe­kil­se de de­ko­ru­nu onun bir tab­lo­suy­la ta­mam­la­yan bir mi­ma­rın seç­ki­sin­de, bir ga­le­ri du­va­rın­da, bir sanat ki­ta­bı­nın bil­mem ka­çın­cı say­fa­sın­da­ki ese­riy­le var kal­ma­ya devam edecek. O için­de­ki ır­ma­ğı son­su­za dek özgür bı­rak­tı. Bizim de o coş­kun ır­mak­tan pa­rıl­tı­lar kaldı üze­ri­miz­de.