Ne yazık ki deprem olacak bu yazının da konusu.

Deprem tehlikesini ve deprem hazırlıkları konusundaki endişelerini deprem olmadan önce defalarca yazmış olanlardanım; yani deprem olduktan sonra kaleme sarılanlardan değil.

Takipçilerim yaşadığım ilçe olan Beykoz özelinde bu konuda yerel belediyeye yönelttiğim soruları çok iyi bilirler. Ancak aynı takipçiler, bu yazıların başta yerel yöneticiler olmak üzere muhalefet partilerinin yerel meclisteki temsilcileri de dahil olmak üzere tüm yetkililerin ve hatta vatandaşların kulaklarından vız gelip tırıs geçtiğini de çok iyi bilirler.

Umursamazlık, tembellik, kadercilik, günü kurtarma genlerimize işlemiş ne de olsa.

O nedenle şu an ne hissettiğimi şöyle açıklayabilirim: İkiyüzlülüğe, timsah gözyaşlarına karşı utanç ve de tiksinti!

Afet olan deprem değil; işini adam gibi yapmayan tüm insancıklar asıl afet. Hesap sormayan, talep etmeyen vatandaş asıl afet. Gününü kurtarma telaşındaki siyasetçi asıl afet. Sorumlulara doğruyu sürekli olarak hatırlatmayan, kafasına kafasına vurmayan medya asıl afet.

Ayakların baş, başların ayak olduğu bir memlekette, üstüne bir de vatandaş hesap sormayı bilmiyorsa böyle acıların yaşanması kaçınılmaz.

Söylenecek şey çok tabii.

Sakalı olanlar konuşsun…

Ölenlere rahmet, yaralılara şifa, geride kalanlara sabır

ve

millet olarak hepimize akıl diliyorum.