Bu ya­şam­da acı­la­rı­mız oldu, umut­la­rı­mız oldu, se­vinç­le­ri­miz oldu.

Doğ­mak, va­ro­luş nasıl ki çev­re­si için he­ye­can, umut ve se­vinç ise do­ğa­nın ilk ses ola­rak ağ­la­ma­sı da il­ginç değil midir?

Va­ro­luş, doğuş ve ya­şa­mın için­de ge­li­şip, bü­yü­mek doğal bir akış, tabi ki ölüm­de. Ölen belki yü­zün­de bir gülüş ile veda edi­yor­dur bu dün­ya­ya. Dün­ya­dan gidiş belki de yeni bir baş­lan­gıç­tır. Yeni doğan be­be­ğin ilk tit­rek ağ­la­yı­şın­da umut olan. Belki de biz böyle iyiy­dik ne gerek vardı bu­ra­ya gel­dik di­ye­dir bu ağ­la­yı­şı.

Vel­ha­sıl; ölen ile ölün­mü­yor. Dünya üze­rin­de­ki yaşam devam edi­yor. Ve bu yaşam için­de her bi­ri­mi­zin ayrı ayrı görev ve so­rum­lu­luk­la­rı var. Bu so­rum­lu­luk­la­rı­mız sil­si­le takip eder gibi bir­bi­ri­ne bağlı.

Gi­den­ler ar­dın­da bı­rak­tık­la­rı; ürün­ler, eser­ler, anı­lar­la sev­dik­le­ri­nin ya da gör­dük­le­ri­nin oku­ma­la­rın­da, yü­rek­le­rin­de hep ya­şa­ya­cak­lar­dır. Ne mutlu dünya üze­rin­de geçen za­ma­nı­nı boşa har­ca­ma­yan, üre­ten, eser veren, insan bi­rik­ti­re­ne.

Demem o ki dost­lar; ga­ze­te­le­ri­miz­de Datça'da Ya­rı­ma­da Mey­dan, Üs­kü­dar'da Üs­kü­dar Haber Ga­ze­te­si ve dat­ca­on­li­ne.​com ve us­ku­da­ron­li­ne.​com 'da biz­le­ri gön­der­di­ği; haber, fo­toğ­raf ve rö­por­taj­lar­la katkı sağ­na­ğıy­la onur­lan­dı­ran Es­me­ri Alev Eke­baş’ı Rah­met­le anı­yo­rum. An­ne­si, de­ğer­li hocam Yıl­dız Eke­baş 'a ve kar­de­şi­ Ahmet Nejat Ekebaş’a sabır di­li­yo­rum.

O hep ya­şa­ya­cak­tır...

Sevgi ve selam.

Not: Değerli  Gazeteci-Yazar Esmeri Alev Ekebaş’tan 100. Sayımıza dair değerlendirme yazısı beklerken, “VEDA”haberini almanın derin üzüntüsü içinde kaleme aldığım bu yazıyı köşeme taşıdım.

Yaşadığımız sürece gazetemizi yayınlamaya anlarınızda ve anılarınızda yer bulmaya gayret edeceğiz. 

Nice 100 sayılarda sizlerle beraber olabilmek umudu ile...