Ko­nu­ya geç­me­den önce “ÜS­KÜ­DAR HABER GA­ZE­TESİ“ nin 100. Yayın sa­yı­sı­na ulaş­ma­sın­dan do­la­yı im­ti­yaz sa­hi­bi de­ğer­li Tur­han Bal’ ı gö­nül­den teb­rik ede­rim. Nice 100. Sa­yı­la­ra ulaş­mak te­men­ni­siy­le.

De­mok­ra­si­nin azal­tıl­dı­ğı or­tam­lar­da zorun için­de zoru ba­şar­mak ne kadar müm­kün ola­bi­lir ki; ne kadar ba­şa­rı­lı olu­na­bi­lir ki ha­ber­ci­lik adına ve ga­ze­te­ci­lik adına.

Oysa Cum­hu­ri­ye­tin te­mel­le­ri­nin atıl­dı­ğı yıl­lar­da ku­ru­cu ira­de­nin ve ku­ru­cu­muz Mus­ta­fa Kemal Ata­türk basın için şu ifa­de­le­ri kul­lan­mış­tı;

“Basın, mil­le­tin müş­te­rek se­si­dir. Bir mil­le­ti ay­dın­lat­ma ve ir­şat­ta, bir mil­le­te muh­taç ol­du­ğu fikrî gı­da­yı ver­mek­te, hu­lâ­sa bir mil­le­tin he­de­fi sa­adet olan müş­te­rek bir is­ti­ka­met­te yü­rü­me­si­ni te­min­de, basın başlı ba­şı­na bir kuv­vet, bir mek­tep, bir reh­ber­dir” (1922)

“Basın hür­ri­ye­tin­den doğan mah­zur­la­rın gi­de­ril­me va­sı­ta­sı, yine basın hür­ri­ye­ti­dir.” (1925)

“Ba­sı­nın tam ve geniş hür­ri­ye­ti iyi kul­lan­ma­sı­nın, ne de­re­ce­de nazik bir va­zi­yet ol­du­ğu­nu söy­le­me­ye lüzum gör­mem. Her türlü ka­nu­ni ka­yıt­lar­dan evvel bir kalem sa­hi­bi­nin ilme, ih­ti­ya­ca ve kendi si­ya­si te­lak­ki­le­ri­ne ol­du­ğu kadar va­tan­daş­la­rın hu­ku­ku­na ve mem­le­ke­tin, her türlü hu­su­si te­lak­ki­le­rin üs­tün­de olan, yük­sek men­fa­at­le­ri­ne de dik­kat ve hür­met etmek ma­ne­vi zo­run­lu­lu­ğu, asıl bu mec­bu­ri­yet­tir ki umumi dü­ze­ni temin ede­bi­lir. Bu­nun­la be­ra­ber bu yolda ya­nıl­ma ve kusur olsa bile; bu ku­su­ru dü­zel­tecek etken ve va­sı­ta; basın hür­ri­ye­tin­den doğan mah­zur­la­rın gi­de­ril­me va­sı­ta­sı, yine basın hür­ri­ye­ti­dir.” (1924)
“Ga­ze­te­ci­ler, gör­dük­le­ri­ni, dü­şün­dük­le­ri­ni, bil­dik­le­ri­ni sa­mi­mi­yet­le yaz­ma­lı­dır” (1929)

“Mat­bu­at hiç­bir se­bep­le ta­hak­küm ve nü­fu­za tabi tu­tu­la­maz” (1923)

“Özel mak­sat­la neş­ri­yat yapan bazı ga­ze­te­le­rin, hal­kın ek­se­ri­ye­ti üze­rin­de yap­tı­ğı tesir, her mem­le­ket­te ol­du­ğu gibi o ga­ze­te­le­rin le­hin­de de­ğil­dir” 1924

“Tür­ki­ye ba­sı­nı mil­le­tin ger­çek ses ve ira­de­si­nin doğ­du­ğu yer olan cum­hu­ri­ye­tin et­ra­fın­da çe­lik­ten bir kale oluş­tu­ra­cak­tır. Bir dü­şün­ce ka­le­si, dü­şün­ce yolu ka­le­si. Basın gö­rev­li­le­rin­den bunu is­te­mek, cum­hu­ri­ye­tin hak­kı­dır.” (05.02.1924, İzmir’de ga­ze­te­ci­ler­le)

Ne ya­pa­lım;
Gör­me­dik, duy­ma­dık, işit­me­dik, bil­mi­yo­ruz di­ye­rek üç may­mu­nu mu oy­na­ya­lım.
Ne ya­pa­lım;
Bir sıçan gibi ko­vuk­la­ra mı sak­la­na­lım.

Ne ya­pa­lım;
Sinsi bir şe­kil­de bek­le­yip işi­mi­ze ge­lin­ce ar­ka­dan mı do­la­na­lım.

Ne ya­pa­lım;
Dal­ka­vuk­lar gibi el­le­ri­mi­zi ovuş­tu­rup mal bul­muş mağ­ri­bi gibi hak­sı­za itaat mi ede­lim.

Ne ya­pa­lım;
Ya­la­nın, do­la­nın, if­ti­ra­nın kar­şı­sın­da diz çö­ke­rek etek mi öpe­lim.
Basın, “ Cum­hu­ri­ye­tin Ka­le­si “ dir.

Biz, dü­rüst ve cesur ga­ze­te­ci­ler o ka­le­nin bek­çi­le­ri­yiz.

Mu­hab­bet­le…