Bütün siyasilerin işsizlikle ilgili vaadleri ve çözümlerle ilgili açıklamaları her zaman vardır. Bu vaadlerin ve çözüm önerilerinin ardı arkası kesilmez. Yine her ne hikmetse genç nüfusun istihdamı ve işsizlik sorunu bir türlü çözülmez.

İş hayatının tarafı olan iki kesim bu durumdan en çok etkilenen ve  en az sesi duyulandır.

İşverenler cephesine bakıldığında bu konudaki söylemleri; bizde iş çok, gençler iş beğenmiyor. Gençler iş hayatına başlar başlamaz, masa başında oturmak, az çalışmak, çok para kazanmak istiyor.

Çalışma çağında olan genç nüfus ise ilk, orta, lise, üniversite derken 20’li yaşların ortasına kadar geliyoruz. Bir çoğumuz belirli bir mesleki eğitimi bu yaşlara kadar okullarda ve eğitim hayatında teorik olarak ediniyoruz. İnsan Kaynakları terimi ile “beyaz yaka” ya da “mavi yaka” olarak iş hayatına başlamak için hazır olduğumuzu gösteren belgelerle mezun oluyoruz. Bu aşamaya gelene kadar bizlerin, ailelerimizin, çevremizin bizim için harcadığı emek, zaman, para gibi on yıllar süren yatırımı var.  Bu duruma bağlı olarak umudu ve beklentileri var.

Devleti idare eden hükümetlerin uyguladığı dengesiz eğitim ve istihdam politikalarının hatalarını her zaman olduğu gibi bizler çekiyoruz. Neden çekelim? Aynı meslek kolunda eğitim veren onlarca; okul, fakülte, üniversite açılacağına, meslek kollarında ve istihdamda belirli iş kollarında yığılma yaşanacağına, iş hayatının ihtiyacı olan ve olabileceği ön görülen dallarda eğitim sağlansa oluşan mesleki yetişmiş insan zenginliği ile birlikte istihdamın da önü açılmış olur, genç işsiz sayısı hızla eritilir.

Biz gençlere iş beğenmiyorlar diyorlar. Bizim derdimiz işi beğenmek ile ilgili değil. Biz gençler aldığımız akademik eğitime bağlı olarak ilkokula başlandığı günden itibaren 17-18 ve hatta 20 yılın üzerinde bir zamanı eğitim sürecinde geçiriyoruz. Alınan diploma ve belgelerle  akademik yeterliliğimizi kanıtlamış olarak çalışma hayatına başlamaya hazır olduğumuzu beyan ediyoruz. İş bulma sürecinde de bir çok sınav ve mülakat ve elemeye tabi tutuluyoruz. Ve tüm bu zorlu sürece rağmen hiçbir işe yerleşemiyoruz. “Ne iş olsa yaparım” sürecine girmemiz, ekonomik sıkıntıların dozu artırılarak dayatılıyor. Aslında biz gençlerin yüksek sesle söyleyemedikleri bu yanlış giden;  eğitim, iş ve istihdam politikalarına karşı isyana atılan sessiz bir çığlıktan ibaret.

İş  hayatına bakıldığında ise uygulanan sığınmacı ve göçmen politikaları ile birlikte “ne iş olsa yaparım” diyen ucuz iş gücü piyasası dengeleri sarsmakta.

Hükümetlerin yakın, orta ve uzun vadede gerekli planlamaları yaparak; başta hizmet sektörü olmak üzere, imalat ve üretim sektörlerinde alt ve orta kademelerde istihdam edilecek genç nüfusa gerekli eğitim ve donanım altyapısını oluşturarak soruna akılcı ve gerçekçi çözümler üretip uygulamalıdır.

İş hayatında istihdama yönelik köklü düzenleme ve uygulamalar yapılmadığı sürece genç nüfus haklı olarak “ne iş olsa yaparım” demeyecektir.